Απο ταινια σε βιβλιο.

Ποσες φορες εχει τυχει να διαβασουμε ενα βιβλιο και στην συνεχεια να το παρακολουθουμε να γινεται ταινια? Σε εμενα προσωπικα, πολλες। Γενικα μου αρεσει να διαβαζω αρκετα βιβλια, και προς απογοητευση μου πολλα απο αυτα γινονται ταινιες। Γιατι το θεωρω αυτο απογοητευτικο? Ειναι πλ απλο। Οταν βλεπω την ταινια, την βλεπω μεσα απο τα ματια του σκηνοθετη। Οταν διαβαζω ενα βιβλιο (τα χαρυ ποτερ για παραδειγμα) φτιαχνω στο μυαλο μου τους χαρακτηρες, τις καταστασεις, τους διαλογους με τον δικο μου προσωπικο τροπο, που δεν ταυτιζεται με αυτον του σκηνοθετη και του σεναριογραφου। Φυσικα αυτο το βρισκω πολυ λογικο, αλλα απ την αλλη δεν μπορω να μην εκφρασω και το παραπονο μου। Οταν διαβαζεις ενα βιβλιο, δεν το διαβαζεις απλα, συνδεεσαι μαζι του। Μπαινεις στη θεση των πρωταγωνιστων, σκεφτεσαι τι θα εκανες στην θεση τους, και "δενεσαι¨μαζι τους। Πραγμα που ειναι αδυνατο να γινει σε μια ταινια। Αλλωστε ας το παραδεχτουμε, οι συγκεκριμενες ταινιες γινονται αποκλειστηκα και μονο για τα κερδη, και χανεται η ουσια του βιβλιου। Την συγκεκριμενη χρονικη περιοδο βρισκουν ηθοποιους για την κινηματογραφικη μεταφορα του βιβλιου "Αγωνες Πεινας" το οποιο ειναι μεσα στην 5αδα των αγαπημενων μου βιβλιων, και ηδη εχει αρχισει και δημιουργειται σουσουρο για τους πιθανους πρωταγωνιστες। Αυτο ειναι που με χαλαει। Ο πανικος που δημιουργειται γυρω απ τα ονοματα, απο το ποσο εμφανισημοι ειναι οι ηθοποιοι και για το ποιον πρεπει να διαλεξει η πρωταγωνιστρια। Και καπως ετσι χανεται η ουσια και το νοημα του βιβλιου, ενος βιβλιου που εχει πολιτικα μηνυματα, προβληματισμους και δινει τροφη για σκεψεις...