Ας μιλησουμε για σειρες...(1)

Η αληθεια ειναι οτι παλιοτερα δεν με ενδιεφεραν σχεδον καθολου οι αμερικανικες σειρες. θυμαμαι απο παντα τον εαυτο μου να παρακολουθει καθε μεσημερι "Friends" τα σαββατοκυριακα, και στην συνεχεια "Charmed" τις Κυριακες. Νομιζω πως αυτη ηταν η πρωτη σειρα που με εκανε να κολλησω με το αθλημα. Θυμαμαι, μαζι με τον ξαδερφο μου παρακολουθουσαμε τα επισοδεια στην τηλεοραση, νοικιαζαμε σε dvd παλιοτερους κυκλους, βλεπαμε ατελειωτες ωρες βιντεο και φωτογραφιες στο ιντερνετ και ολα τα σχετικα που κανει ο καθε καμμενος.

Το κακο ομως πρεπει να εγινε καπου στην δευτερα με τριτη λυκειου, οπου εμαθα να λειτουργω μεσα στο ιντερνετ, και απο κει και περα δεν υπαρχει κανενα οριο. Ψεμματα, μεγαλο μου προβλημα ειναι ο χρονος. Οποτε ας παρω με την σειρα τις σειρες που εβλεπα και βλεπω τα τελευταια χρονια.

Η πρωτη σειρα π αναζητησα στο διαδικτυο ηταν τα "Χρονικα της Σαρρα Κοννορ" γιατι το παραδεχομαι, ειμαι καμμενη για τρελη για επιστημονικη φαντασια και οτιδηποτε περιεργο. Λιγο πολυ ειναι γνωστη η υποθεση, λιγο Terminator, λιγο η υπερπροστατευτικη μητερα, λιγο το ενα λιγο το αλλο, ποτε δεν τελειωσα αυτη τη σειρα. Το λεω και ντρεπομαι! Αλλα η αληθεια ειναι πως καποια στιγμη θα την τελειωσω.

Στην συνεχεια, στην τηλεοραση εβαλαν το Prison Break,και δεν ηθελα πολυ, καθε βραδυ 11 με 12 η τηλεοραση επαιζε Σκοφιλντ. Τι μανια και αυτη. Ποσες καμμενες συζητησεις, ποσοι ακυροι διαλογοι, ποσα σεναρια...

Μετα να πω την αληθεια δεν θυμαμαι ακριβως πως εγινε η αρχη, αλλα ξεκινησα LOST. Αυτο ηταν. Χανομουν για ωρες μπροστα απο την τηλεοραση,μερα νυχτα και εβλεπα  τους γνωστους σε ολους μας χαμενους να τραβανε τα μαλλια της κεφαλης του με το νησι που μπλεξανε. Μεγαλο κολλημα το LOST. Αλλα ας αναφερθω αλλη φορα εκτενως.

Αν θυμαμαι καλα, εκεινη την περιοδο αρχισα και ολα τα ιατρικα θεματα, House και προφανως Grey's Anatomy, που συνεχιζονται ακομα, καθε βδομαδα ενα επισοδειο και ειναι αρκετο. Εχουμε ηδη φαει μεγαλη δοση απο ιατρικα, 7 κυκλους το ενα, 5 κυκλους το αλλο και συνεχιζουν!

Παραλληλα περισυ το καλοκαιρι ξεκινησα κανονικα τα Csi, αρχικα το Miami και στην συνεχεια το Las Vegas. Δυστυχως το New York δεν το εχω δει ακομα, αλλα το καλοκαιρι πλησιαζει...

Κατι ξεχναω εε? Αααα ναι, προφανως τον μεγαλο και τρανο Dexter!! Μονο 12 επισοδεια ο κυκλος, 50 λεπτα το επισοδειο και σ γυρναει τον κοσμο τουμπα. Υπερβολικη σαν σειρα σε πολλα σημεια, αλλα δεν βαριεσαι...ολες οι σειρες εχουν καλες και κακες season.

 

Φυσικα δεν πρεπει να ξεχναω και τα βαμπιρικα, True Blood και Vampire Diaries παρακολουθω, χωρις να τρελαινομαι και πολυ για το 2ο οφειλω να ομολογησω, αλλα μιας και το αρχισα, ας μην το αφησω και στην μεσα. True Blood και παλι True blood, δεν το συζητω καν.

Φετος αρχισα και 2 αλλες σειρες, το Pretty Little Liars και το The Event. Το πρωτο ξεκινησε πολυ στο χαλαρο και προεκυψε να ειναι απ τις αγαπημενες μου οτι να ναι σειρες, και το 2ο ξεκινησε πλ υποσχομενα αλλα συνεχιζει πλ βαρετα κ κουραστικα.

Μετα εχω αν θυμαμαι καλα το FlashForward το οποιο ηταν καλο αλλα οχι κατι τρομερο. Αν ηταν και τρομερο αλλωστε δεν θα κοβοταν, το Big Bang Theory το οποιο δυστυχως εχει αρχισει να με κουραζει στον 4ο κυκλο, και το 30 Rock το οποιο εξακολουθω να το  βρισκω πολυ καλο!

Επισης εχουμε το Gossip Girl προφανως...περασμενα μεγαλεια ειναι αυτη η σειρα. Με 2 πρωτους κυκλους φανταστικους και απο κει και περα το χαος. Προσφατα αρχισα Boston Legal, που ειναι παρα πολυ απολαυστικο, οι διαλογοι, οι χαρακτηρες, οι καταστασεις...ολα μοναδικα!!

Και φυσικα αφηνω το καλυτερο της φετινης χρονιας για το τελος....FRINGE με κεφαλαια γραμματα. Οτι και να πουμε ειναι λιγο! Συνδιαζει τα παντα! Επιστημονικη φαντασια,φυσικη,τρελα, ατακες,χιουμορ,δραμα,περιεργες καταστασεις....το σεναριο ειναι περιπλοκο σε σημειο να σε κανει συνεχεια να μενεις με ανοιχτο το στομα, οι ηθοποιοι ειναι εξαιρετικοι, οι χαρακτηρες ειναι μοναδικοι....ολοι τους! Ολιβια,Πητερ, 

Γουωλτερ,Νινα,Γουιλλιαμ,Αστριντ,Λινκον,Αλλολιβια,Mπρόιλς και παει λεγοντας....

Ειναι γεγονος οτι ειμαι καμμενη. Σαν γνησια καμμενη ποτε δεν ξερω ποτε να σταματησω. Και για αυτο προετοιμαζω για το καλοκαιρι και αλλες σειρες, οπως Mad men,24, Dr, Who και ολα τα σχετικα. Θα ηθελα να αναφερθω ξανα και θα αναφερθω ξανα στις σειρες, αλλωστε ειναι γεγονος οτι ειμαι καμμενη!

Allstar μες στην βροχη...

Ειναι περιεργο και ταυτοχρονα αστειο το τι μπορει να θυμιθεις σε μια ασχετη στιγμη. Εφευγα απο την σχολη μου σημερα, και πηγαινα απο την σχολη στο πρακτορειο των λεοφορειων, να παρω το λεωφορειο να γυρισω σπιτι...το θεμα ειναι πως μιλαμε για μια αποσταση γυρω στο εναμιση χιλιομετρο...και σημερα δυστυχως εβρεχε πολυ.

Ευτυχως για καλη μου τυχη ειχα ομπρελα μαζι μου,αλλα φορουσα και allstar. Οποτε σαν αποτελεσμα τα ποδια μου εγιναν μουσκεμα, αλλα εγω για καποιο λογο ημουν παντελως αταραχη και τραγουδουσα το singing in the rain! 

Kαι τοτε θυμιθηκα πως παμπολλες φορες πηγαινοντας στο σχολειο, τα allstar γινοντουσαν μουσκεμα...και οχι μονο τα δικα μου,αλλα μιας ολοκληρης ταξης!

Παροτι ηταν αρκετα ασχημη αισθηση, δεν μπορω παρα να σκεφτομαι και να χαμογελαω αυτες τις επικες σκηνες που περασα στο γυμνασιο και λυκειο, οπως τα βρεγμενα παπουτσια αλλα και τοσα αλλα....

Συμφοιτητρια με τους Μuse....

Δυστυχως με τον τροπο που εχουν φτιαξει το προγραμμα της σχολης,τις πεμπτες (μεχρι στιγμης) εχω μαθημα 5 ωριτσες χωρις την παρεα μου. Ποτε δεν ειχα καποιο προβλημα στο να παρακολουθω μονη μου τα μαθηματα,αλλα το μονο "θεμα" μου ειναι στα διαλειμματα οπου για 15 λεπτα πρεπει να βρω κατι να κανω.

Να μαι λοιπον σημερα το πρωι, 9.30 η ωρα ειχαμε το πρωτο μας διαλλειμα. Το μαθημα ευτυχως γινοταν στο αμφιθεατρο, και ετσι εμεινα εκει που ημουν και αρχισα να χαζευω τριγυρω μου με σκοπο να περασει οσο πιο ευχαριστα και χαλαρα το διαλειμμα.Πως ετυχε ομως και μεσα στο αμφιθεατρο εμειναν και οι 2 βλαχαρες της σχολης, 2 σειρες μπροστα απο εμενα! 

Στο θερμος εχω το ζεστο μου καπουτσινο, και αυτες αρχιζουν να μιλανε. Μιλανε ακαταπαυστα. Ολη την ωρα. Το σκηνικο γινοταν 2 μετρα μπροστα απο εμενα, και δεν μπορουσα να το αγνοησω. Μιλουσαν δυνατα,φωναχτα για ηλιθια ηλιθια ηλιθια πραγματα. 

Και τοτε το χερι μου πιανει τα ακουστηκα.... Βαζω τερμα Muse και χαζευω το κενο (παντα με την συνοδεια του καφε) και περιμενω να αρχισει το μαθημα βυθισμενη στον κοσμο μου...

Καφες...μια μικρη αμαρτια.

Το ομολογώ, ο καφες ειναι η μικρη καθημερινη μου αμαρτια। Δεν αντεχω με τιποτα χωρις καφε,πινω στο σπιτι, στον δρομο, στην σχολη, στο λεωφορειο, οταν βλεπω τηλεοραση,οταν διαβαζω....παντου κολλαει ενας καφες। Ομως επειδη προσεχουμε για να εχουμε, δεν υπερβαινω ποτε τους δυο καφεδες την ημερα, γιατι αλλωστε παν μετρο αριστον। Ευτυχως στην στην σχολη δεν εχουν προβλημα τις περισσοτερες φορες με το να εχουμε καφεδες μαζι μας, γιατι αλλωστε καταλαβαινουν πως αν θελουν να μπορουμε να συμμετεχουμε, λιγη δοση καφεινης την χρειαζομαστε। Τι γινεται ομως οταν δεν μπορουμε χωρις καφε?? Εγω για παραδειγμα,δεν μπορω πλεον χωρις καφε για να ξυπνησω। Και μαλιστα προτιμω εναν δυνατο καπουτσινο με διπλη δοση εσπρεσσο απο τους αλλους καφεδες, γιατι ειμαι σιγουρη πως θα με πιασει। Ειμαι εξαρτημενη και το ξερω! Αλλα τι να κανουμε, ο καφες ειναι η μικρη προσωπικη μου καθημερινη αμαρτια που δεν ντρεπομαι να παραδεχτω :)

Χωρις παρεα στο σινεμα

Σινεμα....η συνηθεια που εγινε λατρεια। Κατα τα γυμνασιακα μου χρονια κολλησα με μια τυπισσα (ξερεις ποια εισαι) και πηγαιναμε καθε βδομαδα στο σινεμα। Και καπως ετσι κολλησα το μικροβιο। Δε μπα να εχω την δυνατοτητα να δω οποια ταινια θελω στο पक, το να παω να δω μια ταινια στο σινεμα ειναι κατι που πρεπει να κανω που και που। Τι γινεται ομως οταν δεν βρισκω ατομα για παρεα?? Πολυ απλο! Παω παρεα με τον εαυτο μου! Δεν ειναι τελικα οσο τραγικο το σκεφτομουν, απλα δεν θα σχολιαζεις με καποιον κατα τη διαρκεια της ταινιας। Σιγα τα αυγα! Πας σε οποια ταινια επιθυμεις, οτι ωρα σε βολευει και χωρις να αναρωτιεσαι αν θα αρεσει στους αλλους το εργο। Αλλωστε ποτε δεν ειναι δυνατο να ταυτιζονται τα γουστα στα εργα। Σιγουρα ειναι λιγο περιεργο να πηγαινεις στο ταμιο και να λες "ενα εισητηριο για την ταδε ταινια" αλλα δεν ειναι τοσο σπανιο οσο νομιζουμε। Τι γινεται αλλωστε οταν καποιος θελει να παει σινεμα για να ηρεμησει και να ξεσκασει? Ισως ειναι κατι που θα θελει να το κανει μονος του। Τελος, θα πω πως εχει τυχει να παω σινεμα μονη μου २ φορες, και εχω να πω πως δεν ειναι ασχημο, ισως λιγο διαφορετικο αλλα ταυτοχρονα σε ηρεμει κιολας।

Πρωινο ξυπνημα...

Πρωτο ετος στη σχολη μου, και οι συνθηκες με αναγκασαν να ξυπναω २ με ३ φορες την βδομαδα νωρις। Πολυ νωρις। ५ το πρωι χτυπαει το ξυπνητηρι। Στην αρχη ηταν δυσκολο, αλλα πρεπει να ομολογησω πως το 1ο εξαμηνο περασε χωρις να το καταλαβω, εχοντας προφανως συνηθησει το πρωινο ξυπνημα। Δεν ειναι και εντελως τραγικο παντως। Μερικες μερες ειναι δυσκολες, αλλα σε γενικες γραμμες η κατασταση παλευεται। Ξυπναω, ντυνομαι γρηγορα γρηγορα, ανοιγω την τηλεοραση ενω ετοιμαζομαι και χαζευω ειτε τηλεμαρκετινγκ, ειτε καποιο μουσικο καναλι। Ετοιμαζομαι, φτιαχνω ενα καφε, ετοιμαζω το θερμος μου με μπολικο καφε εσπρεσσο και ६ Στο λεωφορειο τις περισσοτερες φορες ακουω μουσικη, πινω καφε και χαζευω απ εξω, αρκετες ειναι ομως και οι φορες που με παιρνει ο υπνος। Και οταν με το καλο φτανουμε στην σχολη κατα τις ८ το πρωι, περιπου μετα απο κανα μισαωρο ξεκιναμε μαθημα। Πολλες φορες εχω πιασει τον εαυτο μου να λεει "ο υπνος ειναι υπερεκτιμημενος" και αλλα παρομοια, αλλα προφανως δεν μπορω να πιστευω κατι τετοιο। Το λεω καθαρα επειδη δεν εχω την δυνατοτητα να περασω १० ωρες απ την ημερα μου στο κρεβατι μου। Τελικα, η φραση "φοιτητικη ζωη" δεν μπορει να περιγραψει την κουραση που εχουν εκατονταδες φοιτητες για να πανε στην σχολη τους।Ειτε ξοδευουν २ ωρες την ημερα για να πανε στην σχολη τους, ειτε μετακομιζουν σ αλλη πολη, ειτε προσπαθουν μονοι τους να διαβαζουν για να γλιτωσουν λιγη ταλαιπωρια। Και ολα αυτα γιατι? Για να τελειωσουμε γρηγορα γρηγορα την σχολη μας, να παρουμε πτυχιο και να βρουμε μια καλη δουλεια। Διωρθωση: και να ελπιζουμε πως θα βρουμε μια καλη δουλεια. ειμαι ετοιμη και φευγω।

Απο ταινια σε βιβλιο.

Ποσες φορες εχει τυχει να διαβασουμε ενα βιβλιο και στην συνεχεια να το παρακολουθουμε να γινεται ταινια? Σε εμενα προσωπικα, πολλες। Γενικα μου αρεσει να διαβαζω αρκετα βιβλια, και προς απογοητευση μου πολλα απο αυτα γινονται ταινιες। Γιατι το θεωρω αυτο απογοητευτικο? Ειναι πλ απλο। Οταν βλεπω την ταινια, την βλεπω μεσα απο τα ματια του σκηνοθετη। Οταν διαβαζω ενα βιβλιο (τα χαρυ ποτερ για παραδειγμα) φτιαχνω στο μυαλο μου τους χαρακτηρες, τις καταστασεις, τους διαλογους με τον δικο μου προσωπικο τροπο, που δεν ταυτιζεται με αυτον του σκηνοθετη και του σεναριογραφου। Φυσικα αυτο το βρισκω πολυ λογικο, αλλα απ την αλλη δεν μπορω να μην εκφρασω και το παραπονο μου। Οταν διαβαζεις ενα βιβλιο, δεν το διαβαζεις απλα, συνδεεσαι μαζι του। Μπαινεις στη θεση των πρωταγωνιστων, σκεφτεσαι τι θα εκανες στην θεση τους, και "δενεσαι¨μαζι τους। Πραγμα που ειναι αδυνατο να γινει σε μια ταινια। Αλλωστε ας το παραδεχτουμε, οι συγκεκριμενες ταινιες γινονται αποκλειστηκα και μονο για τα κερδη, και χανεται η ουσια του βιβλιου। Την συγκεκριμενη χρονικη περιοδο βρισκουν ηθοποιους για την κινηματογραφικη μεταφορα του βιβλιου "Αγωνες Πεινας" το οποιο ειναι μεσα στην 5αδα των αγαπημενων μου βιβλιων, και ηδη εχει αρχισει και δημιουργειται σουσουρο για τους πιθανους πρωταγωνιστες। Αυτο ειναι που με χαλαει। Ο πανικος που δημιουργειται γυρω απ τα ονοματα, απο το ποσο εμφανισημοι ειναι οι ηθοποιοι και για το ποιον πρεπει να διαλεξει η πρωταγωνιστρια। Και καπως ετσι χανεται η ουσια και το νοημα του βιβλιου, ενος βιβλιου που εχει πολιτικα μηνυματα, προβληματισμους και δινει τροφη για σκεψεις...